https://madrid.hostmaster.org/articles/genocide_for_profit/fa.html
سلب مالکیت از فلسطینی‌ها واکنشی مقطعی به یک شوک امنیتی نیست. این یک پروژه استعماری بلندمدت است که توسط ایدئولوژی، ساختار اداری، و انگیزه‌های اقتصادی شکل گرفته است. اکتبر ۲۰۲۳ فرصتی تاکتیکی فراهم کرد — بهانه‌ای — برای تسریع این پروژه. لفاظی‌ها و طرح‌هایی که اکنون در جریان است (بسیج شهرک‌نشینان، سازمان‌دهی حزب لیکود، اظهارات وزارتی، و پیشنهادات سرمایه‌گذاران آمریکایی) بهتر است به‌عنوان نقشه‌برداری عملی از اهداف سلب مالکیتی قرن‌ها پیش بر انگیزه‌های سرمایه‌داری مدرن فهمیده شوند. همان‌طور که کارل مارکس در سرمایه مشاهده کرد، هنگامی که پتانسیل سود به اندازه کافی بالا باشد، سرمایه جسور می‌شود — حتی حاضر است قانون و اخلاق را برای کسب بازده به خطر بیندازد. برنامه کنونی غزه، خشونت گسترده را با یک سناریوی بازار محور ترکیب می‌کند، دقیقاً به این دلیل که بازده مورد انتظار (املاک ساحلی، خوشه‌های فناوری، و گاز فراساحلی) عظیم است.
طرح سلب مالکیت از فلسطینی‌ها پس‌فکری نیست؛ این طرح در پایه‌های ایدئولوژیک و سیاسی پروژه شهرک‌نشینی ریشه دارد. بیانیه‌های آرشیوی معاصر از بازیگران برجسته، منطق مورد نظر را روشن می‌کنند: پاکسازی زمین، جلوگیری از بازگشت، و انتقال اموال به جمعیت شهرک‌نشین. نَکبه (سلب مالکیت فاجعه‌بار سال ۱۹۴۸) اولین عملیاتی‌سازی عظیم این منطق بود.
«ما باید عرب‌ها را اخراج کنیم و جای آن‌ها را بگیریم… اگر مجبور به استفاده از زور باشیم… زور در اختیار ماست. انتقال اجباری [فلسطینی‌ها]… می‌تواند چیزی را به ما بدهد که هرگز نداشته‌ایم.» - دیوید بن‌گوریون، ۵ اکتبر ۱۹۳۷، نامه به پسرش
«جایی برای هر دو ملت وجود ندارد… حتی یک روستا، حتی یک قبیله نباید باقی بماند. عرب‌ها باید بروند، اما به یک لحظه مناسب، مانند جنگ، نیاز است.» - یوسف ویتز، ۲۰ دسامبر ۱۹۴۰، مدیر بخش زمین‌های صندوق ملی یهود
«ما باید [روستاهای فلسطینی] را نابود کنیم.» - دیوید بن‌گوریون، ۱۹۴۸، سخنرانی عمومی در طول نَکبه
این بیانیه‌های تاریخی — فراخوان‌های صریح برای انتقال، استفاده از جنگ به‌عنوان «لحظه مناسب»، و نابودی روستاها — یک منشأ علّی را تأسیس می‌کنند: سلب مالکیت در زمان تشکیل دولت قصد شده بود، نه صرفاً نتیجه اتفاقی نیازهای جنگی.
پس از سال ۱۹۶۷، سلب مالکیت نهادینه شد:
این مرحله، نیت ایدئولوژیک را به ساختارهای پایدار تبدیل کرد: قوانین، بوروکراسی‌ها، و محیط ساخته‌شده‌ای که دوام شهرک‌نشینان و استخراج اقتصادی را ترجیح می‌داد.
محاصره غزه و محدودیت‌های سخت‌گیرانه توسعه‌ای اثری دوگانه داشت: به‌عنوان اقدامات امنیتی معرفی شدند، اما در عمل اقتصاد غزه را منجمد کردند و مانع توسعه زیرساخت‌ها و منابع (به‌ویژه میدان گازی غزه مارین) شدند. میدان گازی فراساحلی که در سال ۲۰۰۰ کشف شد — با تخمین حدود ۱ تریلیون فوت مکعب — یک دارایی بالقوه حاکمیتی برای فلسطینی‌ها بود؛ اما به‌جای آن، بدون بهره‌برداری باقی ماند و به یک جایزه نهفته تبدیل شد.
این توسعه‌نیافتگی عمدی دو اثر علّی مرتبط با رویدادهای بعدی داشت:
۱. جمعیت را از نظر اقتصادی آسیب‌پذیر نگه داشت و جابجایی را امکان‌پذیرتر کرد. ۲. منابع و ساحل را به‌عنوان دارایی‌های استفاده‌نشده حفظ کرد که برای سرمایه‌گذاران آینده جذاب بود، هنگامی که شرایط سیاسی اجازه می‌داد.
اکتبر ۲۰۲۳ بهانه‌ای عمومی فراهم کرد: یک بحران امنیتی که می‌توانست برای توجیه اقدامات نظامی گسترده، جابجایی جمعی، و تخریب خارق‌العاده استفاده شود. اما نکته علّی حیاتی این است که طرح غیرقابل‌زیست کردن غزه از مدت‌ها قبل طراحی شده بود؛ آنچه تغییر کرد، امکان سیاسی و عملیاتی اجرای آن در مقیاس بزرگ بود.
توالی علّی و قابل پیش‌بینی است:
گذار از خشونت به بازارسازی توسط بازیگران سیاسی و تخیلات تجاری به‌طور آشکار اعلام شده است. این بیانیه‌ها حاشیه‌ای نیستند؛ آن‌ها نقشه‌برداری عمومی از انگیزه سود بر سلب مالکیت را تشکیل می‌دهند.
بیان‌های کلیدی عمومی شامل موارد زیر است:
این بیانیه‌ها از نظر حقوقی و علّی اهمیت دارند: آن‌ها نیت را مستند می‌کنند، ذی‌نفعان را مشخص می‌کنند، و عملیات را از یک اقدام جنگی موقت به یک تبدیل اقتصادی عمدی کاهش می‌دهند.
سرمایه از آشوب و نزاع می‌گریزد و طبیعتاً محتاط است. این کاملاً درست است، اما کل حقیقت نیست. سرمایه از نبود سود یا سود بسیار کم وحشت دارد، همان‌طور که طبیعت از خلأ. با سود متناسب، سرمایه جسور می‌شود. ده درصد مطمئن، و می‌توان آن را همه‌جا به کار برد؛ بیست درصد، سرزنده می‌شود؛ پنجاه درصد، به‌طور مثبت ماجراجو؛ در صد درصد، همه قوانین انسانی را زیر پا می‌گذارد؛ در سیصد درصد، هیچ جرمی نیست که آن را به خطر نیندازد، حتی به قیمت دار. اگر آشوب و نزاع سود بیاورد، هر دو را تشویق خواهد کرد. اثبات: قاچاق و تجارت برده. - کارل مارکس، سرمایه، ۱۸۶۷
مشاهده مارکس، که در بالا نقل شده، توضیح می‌دهد که چرا باید انتظار چنین پروژه‌هایی را داشت وقتی سود عظیم است. سرمایه نسبت به ریسک حساس است: بازده کم، احتیاط را پرورش می‌دهد؛ بازده بالا، جسارت را. نردبان تشدید مارکس — ۱۰٪، ۲۰٪، ۵۰٪، ۱۰۰٪، ۳۰۰٪ — روشی برای فهمیدن چگونگی فرسایش محدودیت‌های حقوقی و اخلاقی توسط انتظارات سود فزاینده است. وقتی سرمایه‌گذار بتواند اجاره‌های عظیمی از بازسازی ساحل، خوشه‌های فناوری، و استخراج گاز انحصاری پیش‌بینی کند، محاسبه اخلاقی تغییر می‌کند: ممنوعیت‌های حقوقی به‌عنوان هزینه‌های تراکنش بازتعریف می‌شوند که باید مدیریت شوند، نه موانع مطلق.
در اینجا اعمال شده:
مورد سرمایه‌گذاری که به‌صورت عمومی بحث می‌شود، دقیقاً بر محاسبات کلاسیک سرمایه منطبق است:
این بازده‌های ترکیبی می‌توانند ریسک‌پذیری خارق‌العاده، از جمله ریسک حقوقی، را توجیه کنند، اگر پوشش سیاسی و تأمین مالی تضمین شود — دقیقاً همان زمینی که مارکس درباره آن هشدار داد.
پیگیری زنجیره علّی از نیت تاریخی تا طرح‌های کنونی، مجموعه‌ای از ممنوعیت‌ها و وظایف حقوقی را به دنبال دارد:
اعمال ممنوعه و جرایم بین‌المللی
وظایف دولت‌های سوم و همدستی
اهمیت اثباتی طرح‌های عمومی
۱. نیت (دوران نَکبه) یک مسیر ایدئولوژیک و سیاسی برای سلب مالکیت ایجاد کرد. ۲. نهادینه‌سازی (پس از ۱۹۶۷) دستگاه اداری و فیزیکی را برای پایداری سلب مالکیت ساخت. ۳. خفگی اقتصادی (محاصره) دارایی‌های استفاده‌نشده (گاز، ساحل) را حفظ کرد در حالی که جامعه را تضعیف کرد. ۴. محرک (اکتبر ۲۰۲۳) بهانه عمومی و پوشش عملیاتی برای تخریب گسترده فراهم کرد. ۵. بازارسازی عمومی (۲۰۲۴–۲۰۲۵) پیامدها را به یک سناریوی سرمایه‌گذاری تبدیل کرد که سرمایه را با سلب مالکیت هم‌راستا کرد.
این زنجیره علّی نشان‌دهنده ظلم تصادفی نیست، بلکه یک برنامه سیاسی-اقتصادی عمدی است.
اکنون موضوع در سه حوزه روشن است:
بینش مارکس که سرمایه «آشوب و نزاع» را تشویق می‌کند وقتی انتظار سود خارق‌العاده دارد، در اینجا استعاری نیست — هشداری درباره انگیزه‌هاست. جایی که بازده مالی عظیم و اجرای حقوقی ضعیف است، بازارها به دنبال سود از خشونت خواهند بود. راه‌حل ساده اما از نظر سیاسی دشوار است: اجرای قوانین بین‌المللی، مسدود کردن تأمین مالی و بیمه‌ای که این پروژه را ممکن می‌سازد، پیگیری مسئولیت کیفری، و حفظ وظیفه کنوانسیون نسل‌کشی برای پیشگیری.