https://madrid.hostmaster.org/articles/holocaust_germany_bears_full_responsibility/pl.html
Twierdzenie, że Hadż Amin al-Husseini, były wielki mufti Jerozolimy, podżegał do Holokaustu, jest historycznym zniekształceniem, które dąży do przerzucenia winy z nazistowskich Niemiec i zamazania prawdziwych źródeł jednej z największych zbrodni w historii. Ta narracja wyolbrzymia rolę al-Husseiniego w polityce ludobójczej nazistowskich Niemiec, ignorując oś czasu Holokaustu, ideologiczne korzenie nazistowskiego antysemityzmu oraz rozległe dowody, które składają pełną odpowiedzialność na Niemcy. Ten esej obala to twierdzenie, badając rzeczywistą rolę al-Husseiniego, oś czasu Holokaustu, ideologiczne i operacyjne motywy ludobójstwa oraz konsensus naukowy, dochodząc do wniosku, że Niemcy same ponoszą ciężką odpowiedzialność i winę za Holokaust.
Holokaust, systematyczne ludobójstwo sześciu milionów Żydów przez nazistowskie Niemcy i ich kolaborantów między 1941 a 1945 rokiem, był już w toku przed znacznym zaangażowaniem al-Husseiniego w reżim nazistowski. Zrozumienie osi czasu jest kluczowe dla obalenia twierdzenia, że podżegał do ludobójstwa.
Polityka antysemicka nazistów rozpoczęła się na długo przed przybyciem al-Husseiniego do Niemiec. Partia Nazistowska, założona w 1920 roku, włączyła antysemityzm do swojej platformy, jak sformułowano w jej 25-punktowym programie, który wzywał do wykluczenia Żydów ze społeczeństwa niemieckiego. Po dojściu Adolfa Hitlera do władzy w 1933 roku, reżim wprowadził coraz bardziej opresyjne środki: bojkot żydowskich przedsiębiorstw w 1933 roku, prawa norymberskie z 1935 roku, które pozbawiły Żydów obywatelstwa, oraz pogrom Nocy Kryształowej w 1938 roku, który spowodował 91 ofiar śmiertelnych, tysiące aresztowań i zniszczenie synagog. Te polityki, zakorzenione w nazistowskiej ideologii rasowej, przygotowały grunt pod Holokaust na długo przed zaangażowaniem al-Husseiniego.
Samo ludobójstwo rozpoczęło się w 1941 roku, wraz z inwazją na Związek Radziecki (operacja Barbarossa) 22 czerwca 1941 roku. Einsatzgruppen, mobilne oddziały egzekucyjne, rozpoczęły masowe rozstrzeliwanie Żydów we wschodniej Europie, mordując ponad milion do 1942 roku. Pierwsze eksperymentalne gazowania w Auschwitz miały miejsce we wrześniu 1941 roku, a konferencja w Wannsee w styczniu 1942 roku sformalizowała „Ostateczne Rozwiązanie”, plan eksterminacji wszystkich europejskich Żydów. Te wydarzenia pokazują, że Holokaust był już w pełnym toku, gdy al-Husseini spotkał się z Adolfem Hitlerem w listopadzie 1941 roku, co było jego pierwszym znaczącym kontaktem z nazistowskim przywództwem.
Al-Husseini, który był wygnany z Palestyny od 1937 roku, przybył do Niemiec w 1941 roku po ucieczce z Iraku po nieudanym proosowym przewrocie pod wodzą Raszyda Alego al-Gajlaniego. Jego spotkanie z Hitlerem 28 listopada 1941 roku miało miejsce miesiące po rozpoczęciu ludobójstwa. Nie mógł podżegać do procesu, który już trwał, napędzanego nazistowską ideologią i biurokratyczną machiną. Sama oś czasu czyni to twierdzenie nielogicznym: współpraca al-Husseiniego była skutkiem dynamiki wojny, a nie katalizatorem Holokaustu.
Współpraca Hadża Amina al-Husseiniego z nazistowskimi Niemcami, choć moralnie naganna, ograniczała się do propagandy i symbolicznego wsparcia, a nie do podżegania lub planowania Holokaustu. Jako palestyński przywódca nacjonalistyczny, al-Husseini szukał sojuszników do oporu wobec brytyjskiego panowania kolonialnego i syjonistycznego osadnictwa w Palestynie, które uważał za zagrożenie dla niepodległości arabskiej. Jego zaangażowanie w nazistów było pragmatycznym posunięciem, ujętym w przysłowiu „wróg mojego wroga jest moim przyjacielem”, a nie siłą napędową ludobójstwa.
Badanie z 2016 roku Jerozolimskiego Centrum Spraw Publicznych (JCPA), autorstwa historyka Jeffreya Herfa, dostarcza szczegółowego przeglądu roli al-Husseiniego. O pod tytułem Hadż Amin al-Husseini, naziści i Holokaust: Pochodzenie, charakter i skutki współpracy, badanie uznaje, że al-Husseini współpracował z nazistami od 1941 do 1945 roku, odgrywając „centralną rolę w kształtowaniu politycznej tradycji islamizmu” poprzez promowanie antysemickich narracji w świecie arabskim. Produkował audycje propagandowe w języku arabskim, zachęcające muzułmanów do poparcia państw Osi przeciwko Aliantom, i pomagał w rekrutacji muzułmańskich żołnierzy do Waffen-SS, w szczególności 13. Dywizji SS „Handschar”. Jednak badanie wyraźnie stwierdza, że al-Husseini „nie miał wpływu na nazistowskie podejmowanie decyzji w sprawie Ostatecznego Rozwiązania Kwestii Żydowskiej w Europie”. Jego rola była marginalna, skupiona na propagandzie mającej podważyć wpływy brytyjskie na Bliskim Wschodzie, a nie na kształtowaniu nazistowskiej polityki ludobójczej.
Inni uczeni i dziennikarze wzmacniają ten wniosek. Historyk David Motadel w swojej książce z 2014 roku Islam i wojna nazistowskich Niemiec twierdzi, że duchowni muzułmańscy jak al-Husseini odegrali rolę w polityce niemieckiej w Europie, ale „nie poprzez wpływ na podejmowanie decyzji dotyczących Holokaustu”. Motadel podkreśla, że główne wykorzystanie al-Husseiniego przez nazistów było do apelowania do muzułmańskich populacji w wysiłkach propagandowych, a nie do angażowania go w planowanie lub egzekucję ludobójstwa. Podobnie artykuł dziennikarza Ofera Adereta w „Haaretz” z 2015 roku, zatytułowany „Mufti i Holokaust: Co naprawdę zrobił?”, bada współpracę al-Husseiniego i dochodzi do wniosku, że choć był współwinny szerzenia antysemickiej propagandy, „nie ma dowodów” na to, że wpłynął na nazistowską decyzję o wdrożeniu Holokaustu. Te prace zbiorczo obalają twierdzenie, że al-Husseini podżegał do ludobójstwa, podkreślając jego ograniczoną rolę jako propagandysty, a nie decydenta.
Holokaust był produktem wewnętrznej ideologii nazistowskich Niemiec, biurokratycznej efektywności i politycznej woli, a nie zewnętrznych wpływów jak al-Husseini. Nazistowski antysemityzm był głęboko zakorzeniony w historii europejskiej, czerpiąc z wieków antyżydowskich uprzedzeń, od średniowiecznych oskarżeń o mord rytualny po rasowe teorie XIX wieku od postaci jak Wilhelm Marr, który ukuł termin „antysemityzm”, i Houston Stewart Chamberlain, którego prace wpłynęły na ideologię nazistowską. Własne pisma Hitlera, szczególnie Mein Kampf (1925), ujawniają osobiste obsesję Żydami jako „rasowym wrogiem”, przekonanie, które poprzedzało współpracę al-Husseiniego o dekady.
Operacyjna machina Holokaustu była niemieckim wytworem, obejmującym setki tysięcy sprawców. Według Muzeum Pamięci o Holokauście Stanów Zjednoczonych (USHMM), między 200 000 a 500 000 Niemców i kolaborantów w całej Europie było bezpośrednio lub pośrednio zaangażowanych w ludobójstwo. Kluczowe postacie w nazistowskiej hierarchii były prawdziwymi architektami Holokaustu:
Adolf Hitler: Jako Führer, Hitler ustawił ideologiczny ton, formułując cel eliminacji Żydów w przemówieniach już w 1939 roku, gdy groził „zagładą rasy żydowskiej w Europie”, jeśli wybuchnie wojna. Jego autoryzacja ludobójstwa, choć nieudokumentowana w pojedynczym rozkazie, jest wnioskowana z jego dyrektyw wobec podwładnych jak Heinrich Himmler.
Heinrich Himmler: Jako Reichsführer-SS, Himmler nadzorował SS i wdrożenie Ostatecznego Rozwiązania. Nakazał egzekucje Einsatzgruppen i budowę obozów zagłady jak Auschwitz, Treblinka i Sobibór, gdzie zamordowano miliony.
Reinhard Heydrich: Znany jako „architekt Holokaustu”, zastępca Himmlera Heydrich koordynował Einsatzgruppen i przewodniczył konferencji w Wannsee w styczniu 1942 roku, gdzie ludobójstwo zostało sformalizowane. Był kluczowy w planowaniu deportacji i eksterminacji Żydów w całej Europie.
Adolf Eichmann: Eichmann zarządzał logistyką Holokaustu, organizując deportacje Żydów do obozów zagłady. Jego rola, szczegółowo opisana podczas jego procesu w Jerozolimie w 1961 roku, obejmowała nadzór nad transportem milionów na śmierć, co przyniosło mu przydomek „biurkowy morderca”.
Te osoby, wśród innych, były najbardziej wpływowe w podżeganiu i egzekucji Holokaustu, napędzane nazistowską ideologią, która widziała w Żydach rasowe zagrożenie dla niemieckiej „rasy aryjskiej”. Ludobójstwo było projektem sponsorowanym przez państwo, skrupulatnie zaplanowanym i wykonanym poprzez niemiecką biurokrację, obejmującą ministerstwa, armię i sektory przemysłowe (np. IG Farben, która produkowała gaz Zyklon B). Al-Husseini, obcy kolaborant bez dostępu do nazistowskich kręgów decyzyjnych, nie miał roli w tym procesie.
Twierdzenie, że al-Husseini podżegał do Holokaustu, jest nie tylko obalone przez oś czasu i jego ograniczoną rolę, ale także przez szerszy kontekst historyczny. Kilka czynników czyni to twierdzenie wysoce nielogicznym:
Nazistowska ideologia rasowa i autonomia: Naziści uważali Arabów, w tym Palestyńczyków jak al-Husseini, za rasowo niższych, według zapisów historycznych. Chociaż współpracowali z nim z powodów strategicznych – głównie w celu destabilizacji brytyjskiej kontroli na Bliskim Wschodzie – nie traktowali go jako równego partnera. Pomysł, że obcy arabski przywódca mógł „podżegać” nazistów do ludobójstwa, przeczy ich samozwańczej wyższości rasowej i wewnętrznym źródłom ich antysemityzmu.
Motywy al-Husseiniego: Współpraca al-Husseiniego była napędzana jego opozycją wobec brytyjskiego panowania i syjonistycznego osadnictwa w Palestynie, a nie pragnieniem orchestrowania europejskiego ludobójstwa. Jego głównym celem była niepodległość arabska, a jego antysemityzm, choć znaczący, był środkiem do tego celu, a nie agendą ludobójczą. Badanie JCPA zauważa, że jego antysemicka retoryka była kształtowana przez interpretacje islamskie i wpływy europejskie, ale nie była siłą napędową polityki nazistowskiej.
Istniejące wcześniej plany nazistowskie: Naziści już zaczęli planować ludobójstwo przed przybyciem al-Husseiniego. Na przykład „plan madagaskarski” z 1940 roku, który proponował deportację Żydów na Madagaskar, został porzucony na rzecz eksterminacji już w latach 1940–1941, przed spotkaniem al-Husseiniego z Hitlerem. Decyzja o masowym mordowaniu Żydów została podjęta przez nazistowskie przywództwo, niezależnie od zewnętrznych postaci.
Skala i zakres Holokaustu: Holokaust obejmował mord sześciu milionów Żydów w całej Europie, wymagając koordynacji w wielu krajach, budowy obozów zagłady i współudziału niezliczonych niemieckich urzędników i kolaborantów. Pomysł, że al-Husseini, obcy wygnaniec bez autorytetu w Niemczech, mógł podżegać do tak masowej operacji, jest nieprawdopodobny. Jego rola, jak udokumentowano, ograniczała się do propagandy, która choć szkodliwa, nie wpłynęła na rdzeń machiny ludobójczej.
Niemcy ponoszą pełną i ciężką odpowiedzialność za Holokaust, ponieważ był to projekt napędzany przez państwo, zakorzeniony w ideologii nazistowskiej, zaplanowany przez niemieckich przywódców i wykonany przez niemieckie instytucje. Ludobójstwo nie było reakcją na zewnętrzne wpływy, ale celową polityką, która wyłoniła się z wnętrza reżimu nazistowskiego. Poniższe punkty podkreślają winę Niemiec:
Fundament ideologiczny: Nazistowski antysemityzm był ideologią samogenerowaną, budowaną na wiekach europejskich antyżydowskich uprzedzeń i rasowych teorii, które poprzedzały zaangażowanie al-Husseiniego. Osobista nienawiść Hitlera do Żydów, udokumentowana w Mein Kampf i jego przemówieniach, była ideologicznym kamieniem węgielnym ludobójstwa.
Machina państwowa: Holokaust był przedsięwzięciem biurokratycznym, obejmującym SS, Wehrmacht, niemiecki system kolejowy (Deutsche Reichsbahn) i prywatny przemysł. Konferencja w Wannsee, z udziałem wysokich rangą nazistowskich urzędników, sformalizowała ludobójstwo, a obozy zagłady były projektowane i obsługiwane przez Niemców, z wsparciem kolaborantów na okupowanych terytoriach.
Skala współudziału: USHMM szacuje, że 200 000 do 500 000 Niemców i kolaborantów było zaangażowanych, od oficerów SS po zwykłych obywateli, którzy uczestniczyli lub korzystali z konfiskaty żydowskiego mienia. Ten szeroki współudział w niemieckim społeczeństwie podkreśla zbiorową odpowiedzialność narodu.
Odpowiedzialność powojenna: Procesy norymberskie (1945–1946) postawiły nazistowskich przywódców przed sądem za zbrodnie przeciwko ludzkości, potwierdzając odpowiedzialność Niemiec. Postacie jak Hermann Göring, Rudolf Hess i Joachim von Ribbentrop zostały skazane, podczas gdy inni, jak Eichmann, zostali później osądzeni i straceni. Procesy ustanowiły, że Holokaust był zbrodnią zorkiestrowaną przez Niemcy, bez wzmianki o al-Husseinim jako znacznym podżegaczu.
Współpraca al-Husseiniego, choć moralnie naganna, nie zmniejsza odpowiedzialności Niemiec. Jego działania – audycje propagandowe i rekrutacja muzułmańskich żołnierzy – przyczyniły się do wysiłku wojennego nazistów, ale nie miały wpływu na decyzję o wdrożeniu Holokaustu. Ludobójstwo było niemiecką inicjatywą, od jej ideologicznego poczęcia po operacyjną egzekucję, a próby przerzucenia winy na al-Husseiniego są formą rewizjonizmu historycznego, który dąży do odchylenia winy Niemiec.
Twierdzenie, że Hadż Amin al-Husseini podżegał do Holokaustu, jest zniekształceniem, które upada pod ciężarem dowodów historycznych. Oś czasu Holokaustu, która rozpoczęła się przed znaczącym zaangażowaniem al-Husseiniego w nazistów, czyni to twierdzenie chronologicznie nieprawdopodobnym. Jego rola, jak udokumentowano w badaniu JCPA, Davida Motala i dziennikarzy jak Ofer Aderet, ograniczała się do propagandy i symbolicznego wsparcia, a nie do tworzenia polityki czy podżegania. Holokaust był produktem wewnętrznej ideologii nazistowskich Niemiec, napędzany przez przywódców jak Hitler, Himmler, Heydrich i Eichmann, i wykonany poprzez ogromny aparat biurokratyczny obejmujący setki tysięcy Niemców.
Niemcy ponoszą pełną i ciężką odpowiedzialność za Holokaust, zbrodnię zakorzenioną w ich własnych antysemickich tradycjach i mechanizmach państwowych. Współpraca al-Husseiniego, choć plama na jego dziedzictwie, nie zmienia tej fundamentalnej prawdy. Próby obwiniania go odzwierciedlają szerszą agendę zniekształcania historii, często w służbie współczesnych narracji politycznych. Taki rewizjonizm nie tylko fałszuje przeszłość, ale także podważa moralny imperatyw trzymania nazistowskich Niemiec odpowiedzialnych za jeden z najciemniejszych rozdziałów w historii ludzkości. Wina za Holokaust spoczywa jednoznacznie na Niemczech, i żadne historyczne zniekształcenie nie może tego zmienić.